Er zijn weinig omgevingen die unieker zijn dan een proefterrein in het zachte licht van zonsopgang of zonsondergang. Hoewel deze proeftuinen niet typisch glamoureuze locaties zijn – denk aan herbestemde vliegbases of bescheiden uitgestrekte plattelandsgebieden zoals Horiba MIRA en Millbrook in Groot-Brittannië – krijgt hun sfeer iets speciaals tijdens die vluchtige uren vlak voor of nadat het conventionele werk begint.
Autojournalisten, ingenieurs en testers die dit fenomeen waarderen, erkennen de unieke voordelen die deze schemeruren bieden. Kies voor de dageraad en je overtreft de ochtenddrukte en vindt stille eenzaamheid terwijl de rest van de wereld nog slaapt. Als u voor de schemering kiest, erft u het terrein terwijl alle anderen hun spullen inpakken na een dag onvermoeibaar hun Vauxhall Insignia’s en Nissan Jukes te hebben getest over talloze ronden of kasseistrookjes.
In beide gevallen is er een bijna ongeëvenaard gevoel van gerichte isolatie. Het schema is geheel van jou. U kunt zonder afleiding of onderbrekingen uw vaste testroutine volgen, zodat elke run, remweg of rondetijd consistent en betrouwbaar is.
Meer dan alleen gemak lijken de uren vóór zonsopgang en zonsondergang zich te lenen voor nauwgezette tests. De lucht hangt zwaar met een unieke dichtheid, de temperaturen zijn aangenaam koel en de grond (of het nu asfalt of grind is) warmt net genoeg op onder het vervagende of opkomende zonlicht. Deze bijna perfecte convergentie van factoren duidt erop dat de natuur zelf meewerkt.
Binnen ongeveer een uur zullen deze omstandigheden hun hoogtepunt bereiken. Het is alsof alles op één lijn ligt voor het vastleggen van de absoluut beste cijfers op het gebied van staande starts, noodremafstanden en rondetijden. Dit zijn momenten waarop zelfs de meest nauwkeurige stopwatchmetingen bijna ondergeschikt lijken aan de pure voldoening om te zien hoe een voertuig op zijn best presteert in een omgeving die is afgestemd op topprestaties.
